depresif
Hayatın ta kendisi tarafından köşeye sıkıştırılmış hissediyorum. Hayatın ta kendisinden korkuyorum. Evdeki kutu kutu antidepresana içip, ardından ararsam açmayın tweeti atma düşüncesi geziyor aklımda bazı bazı.
Sonra diyorum ki; ''Saçmalama! Kimi arayacaksın? Kimin var ki?''
Yalnızlık kuytusuna sıkışmış hayatın önüme sunduklarını yaşıyorum. Neye ihtiyacım var? Bilmiyorum. Neden ağlıyorum? Neyim var, ne hissediyorum?
Yerini dolduramayacağım eksiklerin acısını çekmekten çok yoruldum. Kaçacak yerim de kalmadı artık. Kaçmak için ayağa kalkıp koştuğumda, ne yöne dönsem daha ilk adımımda duvara tosluyorum. Köşeye sıkıştım. Kaçmak istediğim de kendimim, kaçmaya çalıştığım da.
Yorumlar
Yorum Gönder