MARULUMSUSAÇMALAMALAR

          Hüzün ayı derlerdi Eylül'e. Belki renksizliğinden sonbaharın, belki de romantikliğinden yağmurun. Bana bir sevinç katmıştı bu ay. Sonbaharın renkleri kadar hafif, yağmur kadar saf ve masum bir sevinç. Gülerken gözlerimin dolu dolu olup ışıldamasına sebep olan bir sevinçti bu. Mutlulukların en güzelini getirmişti bana hüzün ayı. Mutlulukların en güzel güleni, birlikteyken en güzel güldüreni... Gülüşünden öptüğünde içinde cennet bahçeleri açtıranı.. Ve şimdi aynı ay, hüzün ayı Eylül, getirdiği gibi götürüyor sevincimi. Kendisi gibi soğuk ve soluk renklerin diyarına. Denizi olmayan, martıların çığlık atmadığı ve aynı şehirde aynı havayı soluyoruz diyemeyeceğim bir diyara...Gözümün ta içine kadar gülebileceğim bir sebep, gülüşünü öpebileceğim bir yakınlık bırakmadan götürüyor.. Verdiği gibi alıyor benden mutluluğu. Ve şimdi mesafeler iki şehir arasındaki 454 km' den daha fazla. Daha soğuk. Daha ürkütücü. İki kalp arasındaki mesafenin ölçülemeyeceği kadar uzak. Tek kalpte

Mutluluk beklediğimiz de gelecek bir şey değildir. Yada binip gidebileceğimiz bir durak.. Mutluluk hayatın içindeki minik anlarda gizlidir. Kiminle, nerede ve nasıl olduğu belli olmayan anlarda. Bir bebeğin gülüşünde, bir çiçeğin renginde. Aslında hepimiz hayatımızın belli anlarında mutluyuzdur. Ama insanoğlu o kadar nankör ki her konuda olduğu gibi hayatta da sadece kötü anları görüp kaderine isyan etmeyi seçer. Bir kere şükran duyduk mu radyoda sevdiğimiz bir müziğe denk geldiğimizde? Ya da minik bir başarıyı yakaladığımızda? Müteşekkir olmak daha mutlu ederdi belki bizi. Ama biz hep mutlu olduğumuz anlara takılıp kaldık. Teşekkür edip yeni mutlulukları görmek yerine ne kadar da mutluydum o zamanlar, keşke zamanı geri alabilsem, keşke o yerlere yeniden gitsem, keşke o insanla yeniden beraber olsam gibi keşkeler biriktirdik hayat kumbaramıza.  Keşke takvimden yırtılıp atılmış yapraklara takılmak yerine günün sonunda yırtacağımız yaprağa odaklansaydık.