Ufak bir kız çocuğuydu aynaya baktığımda gördüğüm. Dedesini baba zanneden, annesinden korkan ama gözlerindeki ışığı hiçbir zaman yitirmemiş ufak bir kız çocuğu. Zaman ona dedesinin ölümünden sonra babasının başka biri olduğunu öğretti. Annesinden korkmak yerine ona destek olması gerektiğini öğretti. Bilmiyordu ama annesine destek olmaya çalışırken annesiyle rolleri değişeceklerini. Zaman aktı geçti sanki anne o olmuştu. Ve baba yine yoktu hayatlarında. Omuzlarındaki yük ağırlaşmıştı erken yaşlarda. Öyle ağırdı ki artık ışık yoktu gözlerinde ve umut aydınlatamıyordu yüreğini. Hayat öyle acımasız davranmıştı ki ona. Kendisi hiçbir zaman hata yapmadı. Hayır dört dörtlük değildi elbette. Hata yapmaya fırsatı olmadı sadece. Çünkü zaten o hep başkalarının hatalarının bedelini ödedi. Normalde insanların en yakını olan anne, baba ona başkalarıydı.
