MARULUMSUSAÇMALAMALAR

Her karışı çocukluğum kokan yolları geçiyorum şimdi. Başka bir şehirde olan kendi evime giderken büyüdüğüm şehirdeki o yokuşu görüyorum. İlkokul dedikleri adı üstünde ilklerin yaşandığı o yere her sabah sırtımda kendim kadar bir yükle gidişim şimdi gözümün önünde. Şimdi aynı yükle hayatımı kazanmak için geldiğim şehirdeyim. İkinci üniversite sevdası ya bir ton kitapla biniyorum otobüse. Sadece kitapların yükü değil sırtımda olan. Tek başına kazanılmaya çalışılan bir hayat var bu omuzlarda. Evet, 'herkes tek, herkes yalnız' dediğinizi duyar gibiyim. Bence de öyle herkes tek. Ama bir şey var ki herkes kendi kendini motive etmek zorunda değil. Yükünüz omuzlarınızdan kayarken arkanızda bunu görüp onu geri yerine iteleyecek birileri varsa, yükten ağrımış sırtınızı sıvazlayıp 'ben arkandayım, sana güveniyorum' diyen birileri varsa çok daha kolay o yükü omuzlamak. Bazılarımız var ki o yükü arkasındakinin üstüne atıp tüm destekçilerinin o ağırlığın altında ezilip yok olmasına

Üç kız birlikte yaşıyoruz. Birimiz 22 diğer ikimiz yaşlarında. Bırakın evin kapısını odalarımızın kapısını bile kitleyerek uyuyoruz. Korkuyoruz evet çünkü Türkiye'de yaşıyoruz. Korkuyoruz çünkü Türkiye'de kadın olmak bunu gerektiriyor. Otobüsten inip eve gelene kadar koşar adımlarla geçiyoruz ıssız sokakları. Anahtarı otobüste çıkarıyoruz ki kapının önünde zaman kaybetmeyelim. Gözleriyle bile taciz etmeyi becerebilen o şeref yoksunları ile karşılaşmayalım. Bugünlerde yaşıtımız olan bir canın acısıyla suskun olmamız gerekirken bu acıyla açıldı dillerimiz. Ölüm cesareti getirdi, herkes başına gelenleri dillendirdi. Yaşadıklarımızdan daha beterini mi görmemiz gerekiyor yaşadıklarımızı anlatabilmemiz için. Neden cesur olamıyoruz? Bunları görmek mi gerekiyor konuşmak için. Susmasak? Hepimiz konuşsak mini etek giydiğimiz için suçlu taraf olacağımızı bilsek bile konuşsak, böylesi şeref yoksunlarının varlığını duyursak. Öfke dolu olduğumdan mı yoksa söy