Ahirette cennet ayaklarımın altındayken, dünyada kadınlığım ayaklar altında.

Üç kız birlikte yaşıyoruz. Birimiz 22 diğer ikimiz yaşlarında. Bırakın evin kapısını odalarımızın kapısını bile kitleyerek uyuyoruz. Korkuyoruz evet çünkü Türkiye'de yaşıyoruz. Korkuyoruz çünkü Türkiye'de kadın olmak bunu gerektiriyor. Otobüsten inip eve gelene kadar koşar adımlarla geçiyoruz ıssız sokakları. Anahtarı otobüste çıkarıyoruz ki kapının önünde zaman kaybetmeyelim. Gözleriyle bile taciz etmeyi becerebilen o şeref yoksunları ile karşılaşmayalım. Bugünlerde yaşıtımız olan bir canın acısıyla suskun olmamız gerekirken bu acıyla açıldı dillerimiz. Ölüm cesareti getirdi, herkes başına gelenleri dillendirdi. Yaşadıklarımızdan daha beterini mi görmemiz gerekiyor yaşadıklarımızı anlatabilmemiz için. Neden cesur olamıyoruz? Bunları görmek mi gerekiyor konuşmak için. Susmasak? Hepimiz konuşsak mini etek giydiğimiz için suçlu taraf olacağımızı bilsek bile konuşsak, böylesi şeref yoksunlarının varlığını duyursak. Öfke dolu olduğumdan mı yoksa söyleneceklerin çokluğundan sıraya koyamamamdan mıdır bilmem, yazamıyorum. Düşünüyorum hayalleri için yaşayan, umut dolu gencecik bir kız, hiçbir kötülük düşünmeden evine giderken başına gelenler.. Geride kalan bir aile, bir anne. Canının bir parçasını bir şerefsizin uçkuru yüzünden kaybeden bir anne. Ne dindirir o ananın acısını? Ne dindirir o babanın yürek yangısını? O kızın hayatının bedelini ne ödeyebilir? 13 sene mi? Bu mudur bunun karşılığı? Merak ediyorum bunu yapan vicdansız insanların bacısı, anası, kızı yok mu? Merak ediyorum ''dişi köpek kuyruk sallamazsa..'' diye başlayan cümleler kuran insanların başına böyle şeyler gelse nasıl konuşacaklarını. Merak ediyorum bu ülkede ne zaman evimin sokağında yürürken kendimi güvende hissedeceğimi. Utanıyorum vatanımdan, milletimden, insanlığımdan, o pisliklerle aynı havayı solumaktan utanıyorum. Neden böyle bir haldeyiz, neden bu ülke haberlerini izlerken daralıp bir sigara yakıyoruz bu yazıda bunu sorgulamıyorum. Bir çok sebebi var bu durumun çünkü. Toplum olarak cinsellik konusunda bu kadar bastırılışımızdan mıdır yoksa feminist duygularımla baktığımda erkeğin hayvansı içgüdülerinden midir bu hal, tartışılır. Sadece duygularımı, korkularımı, hiç tanımadığım ama ölümü yüreğimi titreten bir kızın arkasından döktüğüm gözyaşlarını yazıyorum buraya. Sorgulanması gereken sadece bir çok hafta sonra unutulup gidecek olan bu olaya sebep olan şerefsizler değil, birçok şey var. Korkularımız var. Ya benim başıma da gelirselerimiz var. Aman kızım dikkat et kendine oralarda diye telefonda sesi titreyen analarımız var. Ben kadınım, ben bir gün anne olacağım. Ahirette cennet ayaklarımın altındayken, dünyada kadınlığım ayaklar altına alınıyor.