MARULUMSUSAÇMALAMALAR

Son zamanlarda neden bu kadar mutsuz, depresif ve ağlak olduğumu anlamaya çalışıyorum. Sevdiğim, evim, aşım, işim varken. Neye ve kime bu göz yaşları? Düşünüyor tahlil etmeye çalışıyor, tepkileri ölçüyor, etrafıma bakıyorum. Bi şeyi farkettim ki, evet evim, işim, sevdiğim bla bla bla var. Ama ben kimsenin bir şeysi değilim. Merve kim? Merve olmasa ne olur? Merve'yi karşılıksız ve sonsuz seven var mıdır? Sanırım öylesi bir sevgi ananemden öteye gitmedi. Bunu düşünüp kafamda bir şeylerin aydınlandığını farkederken, en yakın arkadaşım dediğim, burada bana bir şey olsa o koşacaktır ardımdan dediğim insandan duyduğum, ''Evet sen de bi eziksin!'' lafını hatırlıyorum.  Üstelik bu insan benim ezik olmama sebep olacak tüm travmalarımı, çocukluğumu, yalnızlığımı, ailesizliğimi bilenlerden. O bile travmalarıma bir yenisini ekliyorsa, dışardaki herhangi bir insan nasıl eklemez ki? Nasıl zarar vermez ki bana?  İşte bu yalnızlık, işte bu herkese korkuyla bakmak, işte bu en sevdiğ

 Son yazıyla bu yazı arasında yayınlanmamış 3 taslak yazısı var. Hayatı yaşama şeklim gibi. Kafamın içindekiyle ağzımın arasında söylenmemiş 6725346 taslak düşünce var. Tüm duyduklarım, tüm gördüklerim, sevdiklerim, sevenlerim, yakınlarım, hayat, hayatım, benim olduğunu zannettiğim ama benim olmayan hayatım... Hepsi ama hepsi, bir bir, öyle anlamsız ki. Izdırap dolu. Öyle ızdırap dolu ki, hücrelerimde hissedebileceğim kadar.  Duymak, görmek, bilmek, yaşamak, bu Tanrı'nın oyununun içinde olmak istemiyorum. Bana ait olmayan bu hayatı yaşamak istemiyorum. Gerçek isteklerimi hiçbir zaman yansıtamamış bu hayatın bana ait olduğuna inanmıyorum. Evrenin hiçliğini çözmüş kadar bilge hissederken kendimi, evrenin hiçliğinde kaybolmayı isteyecek kadar da acizim. Dünyanın ta kendisi, evrenin bir parçası, tanrının yansımasıyım. Peki hepsi bir gün son buluyorsa, bakın bu bahsettiğim son ölümden ibaret değil, benliğinizin yok olması, her şeyin karanlık olması bahsettiğim; hiçlik! Hepsi bir gün son